حرفهای یک دل

شعله
آمد و آتش به جانم کرد و رفت
با محبت امتحانم کرد و رفت
آمد و بنشست و، آشوبی بپا
در میان دودمانم کرد و رفت
آمد و روئی گشود و، شد نهان
نام خود، ورد زبانم کرد و رفت
آمد و او دود شد، من شعله ای
در وجود خود، نهانم کرد و رفت
آمد و برقی شد و، جانم بسوخت
آتشین تر، این بیانم کرد و رفت
آمدو آیینه گردانم بشد
طوطی بی همزبانم کرد و رفت
آمد و قفل از دهانم بر گشود
چشمه ی آب روانم کرد و رفت
آمدو تیری زد و، شد ناپدید
همچنان صیدی نشانم کرد و رفت
آمد و چون آفتی در من فتاد
سر به سوی آسمانم کرد و رفت

باور نداشتم كه گل ارزوي من
با دست نازنين تو بر خاك اوفتد
با اينهمه هنوز به جان مي پرستمت
بالله اگر كه عشق چنين پاك اوفتد
مي بينمت هنوز به ديدار واپسين
گريان در امدي كه يلدا خدا نخواست
غافل كه من بجز تو خدايي نداشتم
اما دريغ و درد نگفتي چرا نخواست


بيچاره دل خطاي تو در چشم او نكوست
گويد به من : هر انچه او كرد خوب كرد
فرداي ما نيامد و خورشيد ارزو
تنها سپيده اي زد و انگه....غروب كرد


بر گور عشق خويش شباهنگ ماتمم
داني چرا نواي عزا سر نمي كنم؟
تو صحبت محبت من باورت نبود
من ترك دوستي ز تو باور نمي كنم
پاداش ان صفاي خدايي كه در تو بود
اين واپسين ترانه ترا يادگار باد
ماند به سينه ام غم تو يادگار
هرگز غمت مباد و خدا با تو يار باد

ديگر زپا افتاده ام اي ساقي اجل
لب تشنه ام بريز به كامم شراب را
اي اخرين پناه من اغوش باز كن
تا ننگرم پس از رخ او افتاب را

وقتي ياد خاطراتتون مي افتيد چه شعري زمزمه مي كنيد
توبه می کنم

ديگر کسی را دوست نداشته باشم

حتی به قيمت سنگ شدن

توبه می کنم ديگر برای کسی اشک نريزم

حتی اگر فصل چشمانم برای هميشه زمستان شود

چشمانم را می بندم ...

توبه می کنم ديگر دلم برايت تنگ نشود

حتی چند لحظه (!) قول می دهم

نامت را بر زبان نمی آورم

لبهايم را می دوزم

توبه می کنم ديگر عاشق نشوم

قلبم را دور می اندازم

برای هميشه

و به کوير تنهايی سلام ميکنم ...