جودو

عنوان: جودو 5/12/2008, 13:16

تاریخچه جودو

در نزدیکی کوبه ژاپن در شهر ساحلی میکاز، جیگوروکانو در تاریخ 28 اکتبر 1860 متولد شد. کانو پسر بچه‌ای بود ضعیف‌الجثه و لاغر اندام که دائماً مریض بود و بیماری‌ها یکی پس از دیگری به سراغ او می‌آمدند. کانو برخلاف نظر پزشکش تصمیم گرفت برای بهبود سلامتی خود به ورزش روی آورد و از همان جا کانو یاد گرفت که چگونه مقابل هم سن و سالهای زورگو و گردن کلفت خود دفاع کند.
خانواده کانو در سال 1871 به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن 18 سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تن‌جین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبت‌نام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن می‌شد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.
کانو پس از تحصیل در مدرسه «تن‌جین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرم‌تر و ملایم‌تر از رشته «ت جودو Kano1

ن‌جین شینوریو» بود که در آن بر ضربه‌های آزاد و تکنیک‌های سمبلیک و تکنیک‌های پرتاب کردن تاکید می‌شد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبک‌های دیگر جوجیتسو، مثل «سکی‌گوشی‌ریو» و «سیگوریو» پرداخت.
کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزشها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد.
کانو در سال 1880 بازنگری تکنیک‌های جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیکهای مدارس رزمی مختلف و جمع‌آوری آنها در یک سیستم، می‌تواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقه‌ای و رقابتی داشته باشد.
به این ترتیب کانو در سال 1882 با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیکهای خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد.
او ورزش خود را «کودوکان جودو» نام نهاد. واژه کودوکان متشکل از کان=محل و سالن، دو=مسیر، کو=یادگیری است که در کل یعنی «محل یادگیری مسیر». همچنین جودو از کلمات زیر تشکیل شده است: دو=مسیر و جو= آرام و ملایم، یعنی مسیر آرام و ملایم. کانو مدرسه جودو خود را که کودوکان نام نهاده بود در معبد بودایی «ایشوجی» در توکیو تشکیل داد. برای رقابت بین مدرسه جوجیتسو و جودو، در سال 1886 مسابقه‌ای تدارک دیده شد که در آن دانش‌آموزان جودو به راحتی قهرمان مسابقه شدند که همین مسئله باعث برتری جودو نسبت به جوجیتسو گردید.
تقسیمات و گروه بندیهای مربوط به کودوکان جودو در سال 1887 کامل شد که در آن سه هدف اصلی «تمرینات فیزیکی»، «مهارتهای مبارزه» و «تمرینات روحی» دنبال می‌شد.
با شروع سال 1889، کانو ژاپن را به مقصد اروپا و آمریکا ترک کرد. او به منظور آموزش جودو و شرکت کردن در جلسه اعضای المپیک‌ها سفر کرد.
از سال 1892 به بعد شعبه‌های آموزشی جودو در سراسر دنیا گسترش یافت. در این سال «تاکاشیما شیداچی» یک سخنرانی در خصوص جامعه ژاپن، تاریخچه و گسترش جودو ارائه داد.
دسته بندی حرکات پرتابی جودو در سال 1895 توسط کانو صورت گرفت و در سال 1900 انجمن عالی رتبگان کودوکان تاسیس شد.
آموزش جودو در آمریکا با ورود «گونجی کویزومی» در سال 1907 به خاک آمریکا آغاز شد. سیستم آموزشی جودو کودوکان در سال 1909 با تغییرات بزرگی که متحمل گردید به یک بنیاد رسمی ژاپنی تبدیل گشت. در همان سال جیگوروکانو به عنوان اولین عضو ژاپنی کمیته بین‌المللی المپیک انتخاب شد.
در سال 1910 جودو به عنوان ورزشی که سلامتی در آن حفظ می شود شناخته شد و در سال 1911 به عنوان بخشی از سیستم آموزش ژاپن منظور گردید. در همین سال انجمن ورزش ژاپن،‌ انجمن مربیان جودو کودوکان و مجمع کمربند سیاهان کودوکان تشکیل گردید.
در سال 1920 جودو با تغییراتی در خصوص کاهش ضربات و فنون، به تعداد 40 حرکت پرتابی منجر گردید که فنون حذف شده عبارت از 8 حرکت مربوط به دسته‌بندی قبلی جودو کودوکان بود.
در سال 1921 سازمان تحقیقات پزشکی جودو تشکیل شد.
شعار کودوکان عبارت است از «حداکثر کارایی - آرامش و بهره دو جانبه» که در خصوص تمرینات تکمیلی روحی، اخلاقی و جنبه‌های غیرمادی در کنار فعالیت فیزیکی جودو تاکید دارد.
بالاترین هدف جودو عبارت از «تکامل فرد به منظور ارزشمند و مفید واقع شدن در جامعه» است. این جنبه غیرمادی جودو رفته رفته پیشرفتهای چشمگیری را کسب کرد و حدود سال 1922 کامل شد. در همین سال سازمان فرهنگی جودو کودوکان تاسیس شد.
در زمان جنگ جهانی دوم جودو شاهد تحولات و توسعه متفاوتی بود چرا که در آن زمان به جای اینکه صرفاً با هدف ورزشی آموزش داده شود، تبدیل به یکی از فنون جنگی گردید که برای کماندوها و نیروهای ویژه آموزش داده می‌شد. جودو برای اولین بار در المپیک 1964 توکیو به این بازیها پیوست. از 16 مدال تدارک دیده شده، ژاپن موفق به کسب سه مدال طلا و یک نقره شد.
در المپیک 1968 مکزیکو، جودو از مسابقات المپیک حذف شد اما در بازیهای 1972 مونیخ دوباره به المپیک بازگشت. جودو در حین پدیدار شدن و پیشرفت و توسعه خود، شاهد دو تغییر عمده بود که یکی در خصوص وزنها بود. ابتدا تفاوت وزن جودوکاران با هم، مورد توجه قرار نمی‌گرفت و به طور مثال مبارزه دو نفر که از لحاظ تکنیک با هم برابری می‌کردند در نهایت منجر به پیروزی شخص سنگین وزن می‌شد. این مسئله مورد انتقاد بسیاری قرار گرفت که در نتیجه گروههای وزنی به وجود آمدند که ابتدا سه گروه وزنی بود و بعدها به پنج گروه افزایش یافت.
کانو در رشته جودو موفق به اخذ مدرک دکترا شد و درجه معادل دان دوازدهم که فقط به بالاترین مقام‌های این رشته اعطا می‌شود به وی اعطا شد.
او بعد از تلاشهای بی‌ وقفه خود در جهت توسعه و گسترش جودو در دنیا سرانجام در ماه مه 1938 به علت بیماری ذات‌الریه درگذشت.

عنوان: رد: جودو 5/12/2008, 13:16

ورزش جودو در ایران

در سالهای قبل از 1345 در دانشکده افسری شهربانی و برخی مراکز ورزشی نیروهای مسلح یک سری فنون دفاع شخصی به نام جودو آموزش داده می شد تا اینکه شخصی به نام بهروز سرشار که افسر پلیس بود با استفاده از بورسیه تربیت بدنی شهربانی به بازدید آکادمی پلیس سوئد اعزام و در آنجا با تمرینات جودو واقعی آشنا گردید و پس از مراجعت با گزارش وی و تصویب مقامات شهربانی آن زمان دو نفر استاد ژاپنی به نام های اکیدا و ناکامورا به ایران آمدند و برای مدت دو هفته در سال 1345 در سالن ورزش دانشکده افسری شهربانی پرسنل این سازمان را آموزش دادند. پس از آن آقای سرشار در سال 1347 به کودوکان ژاپن رفت و پس از مراجعت از طی دوره با کمربند دان یک و اخذ مجوز صدور کمربند قهوه ای، انجمن جودو پلیس و بعد از آن انجمن جودو نیروهای مسلح را تشکیل داد و در سال 1349 اولین کلاس رسمی مربیگری جودو نیروهای مسلح را در محل دانشکده پلیس تشکیل و آقایان فکرت، علمی و کیهان به اتفاق 60 نفر دیگر از پرسنل نیروها موفق به اخذ کمربند و حکم رسمی مربیگری از این کلاس گردیدند. سپس از تعداد فوق همین 3 نفر شروع به فعالیت در نیروهای مربوطه و گسترش آموزش جودو در باشگاههای شخصی نموند.
در یازدهم دی ماه سال 1354 فدراسیون جودو ایران تأسیس گردید و آقای بهروز سرشار به عنوان رئیس و بهمن فکرت به عنوان دبیر فدراسیون معرفی گردیدند. فدراسیون جودو در سال 1355 با تشکیل کلاس داوری با حضور داور بین‌المللی ژاپنی آقای ماتسوشی نسبت به تربیت داوران همت گمارد و همچنین با برگزاری مسابقات قهرمانی کشور، نیروهای مسلح و دانشجویان، فدراسیون جودو حضور فعال خود را بین سایر رشته‌های ورزشی اعلام داشت. در سالهای بعد با شرکت در مسابقات ارتشهای جهان (سیزم) و شرکت در تورنمتهای مختلف جودو در روسیه و ایتالیا و اعزام مربیان به کودوکان ژاپن پایه‌های جودوی کشور را بیش از پیش مستحکم نمود.
تیم جودو ارتش ایران در سال 1356 (1977) برای نخستین بار در مسابقات سیزم شرکت کرد و سیف‌الله جواهری یک نشان طلا برای ایران کسب نمود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 آقای بهمن فکرت از طرف آقای شاه‌حسینی سرپرست تربیت بدنی ابتدا به عنوان سرپرست فدراسیون ورزشهای رزمی تعیین شد. در زمان ریاست آقای داوودی شمسی به پیشنهاد آقای فکرت سه رشته جودو، کاراته و تکواندو از یکدیگر جدا شدند و بهمن فکرت به عنوان رئیس فدراسیون جودو منصوب گردید. پس از یک سال یعنی در سال 1358 مجدداً فدراسیون ورزشهای رزمی ایجاد و محمد مهرآیین به سمت رئیس این فدراسیون انتخاب شد و تا سال 1360 عهده‌دار این سمت بود.
در سال 1360 بار دیگر فدراسیون جودو به طور مستقل تا سال 1363 زیرنظر و ریاست مهرآیین قرار داشت. تیم جودو ایران نخستین بار در سال 1363 در مسابقات قهرمانی آسیا در کویت شرکت کرد و مهران ویسه و رمضانعلی خانبابایی موفق شدند دو مدال برنز کسب نمایند. دو سال بعد در بازیهای آسیایی 1986 سئول مرتضی خدادادی یک مدال برنز برای تیم ایران کسب نمود. جودو ایران برای اولین بار در مسابقات جودو قهرمانی جهان در فرانسه به سال 1997 شرکت نمود که تنها یک عنوان پنجم به وسیله محمود میران حاصل این حضور بود.
در رقابت های قهرمانی آسیا در سال 1999 چین تیم ایران به 6 مدال ارزشمند دست پیدا کرد و جایگاهی شایسته در میان کشورهای آسیایی به دست آورد. در این مسابقات آرش میراسماعیلی مدال طلا، خسرو دلیر و کاظم ساریخانی مدال نقره، مسعود حاجی ‌آخوندازده و محمود میران (2مدال) مدال برنز کسب نمودند. اوج اقتدار جودوی ایران در مسابقات جهانی 2001 و 2003 بود که در هر دو دوره، آرش میراسماعیلی موفق به کسب مدال طلای وزن منهای 66 کیلوگرم جهان شد. از سال 1375 سردار محمد درخشان عهده‌دار ریاست این فدراسیون بوده است و در سالهای اخیر جودو ایران در رقابت‌های آسیایی و جهانی افتخارات فراوانی را کسب نموده است.

عنوان: رد: جودو 5/12/2008, 13:16

درباره جودو

در ورزش جودو، محیط کل تشک ها 14 در 14 متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک 3 جودو About

متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد 8 در 8 متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از 18 عدد تشک 1x2 به رنگ سبز (محوطه اصلی) و 14 عدد تشک 1x2 به رنگ قرمز (محوطه خطر) و 66 تشک سبز رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند.
تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر 3 داور انجام می شود که 2 داور در کنار یک داور در وسط تشک قرار دارند. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داوران را در امر قضاوت یاری می کنند. صدور رأی به این شکل است که داورهای کنار، نظرشان را در مورد فن اجرا شده می دهند که چه امتیازی به آن تعلق می گیرد و در نهایت داور وسط با توجه به نظرات داورها نظر نهایی را اعلام می کند.
ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته.
او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند.
کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد.
تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود.
رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند.

تکنیکهای جودو
تکنیکهای جودو در سه گروه اصلی تقسیم می شوند:
1- ناگه وازا یا تکنیکهای پرتابی که به 5 دسته 8 تایی تقسیم می شود که به آنها گوکیونووازا می گویند که در سال 1895 دسته بندی شده و در سال 1920 با تعدادی تکنیک جدید به نام شیمی شونووازا توسعه یافته است که 17 تکنیک دارد.
2- گاتامه وازا (نه وازا) یا فنون درگیری در خاک
3- آته می وازا یا فنون مرگ
فنون 1 و 2 را مجموعاً «رندوری وازا» گویند.
انواع فنون پرتابی (ناگه وازا) شامل:
الف: تاچی وازا که شامل سه بخش زیر است:
1- ته وازا شامل 15 فن (فنون دست).
2- کوشی وازا شامل 11 فن (فنون کمر).
3- آشی وازا شامل 22 فن (فنون پا).
ب: استمی وازا یا سدتمی وازا.
انواع فنون کار در خاک (نه وازا) شامل:
1- اوسای کومی وازا یا گاتامه وازا شامل 10 فن (فنون چنگ زدن و نگهداشتن).
2- شیمه واز شامل 11 فن (فنون فشردن و خفه کردن).
3- کانستسو وازا شامل 9 فن (فنون اهرم کاری بر روی مفاصل).
وزن های جودو
مردان: 60- ، 66- ، 73- ، 80- ، 90- ، 100- ، 100+ کیلوگرم.
زنان: 48- ، 52- ، 57- ، 63- ، 70- ، 78- ، 78+ کیلوگرم.
- سقف مکان مسابقه جودو نباید کمتر از 4 متر باشد.
- مدت زمان مسابقه برای زنان 4 دقیقه، نوجوانان 3 دقیقه، جوانان 4 دقیقه و برای مردان 5 دقیقه است.
- لباس جودوکاران در مسابقه یکی به رنگ سفید و دیگری به رنگ آبی می باشد.