Admin
Admin
تعداد پستها : 1496
تاريخ التسجيل : 2008-11-18
 | عنوان: دوچرخه سواری  5/12/2008, 13:30 | |
| تاریخچه دوچرخه سواری | دوچرخه وسیله نقلیه‌ای است سبک و دارای دو چرخ که به کمک پا زدن حرکت می‌کند. تاریخچه دوچرخه‌سواری به عنوان یک ورزش با تاریخچه خود دوچرخه، ارتباط کامل دارد.
اولین فرد در تاریخ که سوار بر دوچرخه شد، یک فرانسوی به نام سیوراک (sivrac) بود. سیوراک، در سال 1690 میلادی دوچرخه‌ای چوبی ساخت که شاخه‌هایی عمودی بر روی چرخهای آن قرار داشت و هر دو چرخ به وسیله یک چوب افق به هم متصل می‌شد. این دستگاه، پنجه رکاب نداشت و حرکت آن به کمک فشار دادن پاها بر روی زمین صورت می‌گرفت. اهالی پاریس، دوچرخه سیوراک را اسب چوبی عنوان داده بودند.
اسب چوبی گرچه تعجب مردم پاریس را برانگیخته بود، چندان مورد استقبال قرار نگرفت و فقط فروشندگان دوره‌گرد بودند که برای حمل بار از آن استفاده می‌کردند.
در سال 1817، در شهر کارلسروهه آلمان شخصی به نام بارون فون دریاس دوچرخه پایی کاملتری ساخت و یک زین کوچک هم بر روی آن قرار داد. دوچرخه‌های فون دریاس به زودی در چند پایتخت اروپایی به مردم معرفی شد و شخصی به نام دنیس جانسون یکی از آنها را با خود به انگلستان برد تا از روی آن بسازد و بفروشد.
دنیس جانسون کلاسهایی برای آموزش فن دوچرخه‌سواری ترتیب داد و با این کار مشتاقان بسیاری برای کالای خود به وجود آورد. به این ترتیب، کار و بار دنیس جانسون به قدری گرفت که دوچرخه‌سواری تبدیل به یکی از تفریحات محبوب و متداول روز شد.
در سال 1818، شخصی به نام بارون ساوربرن در فرانسه دوچرخه‌ای ساخت که دارای چرخ بسیار بزرگی در جلو و چرخ کوچکی در عقب بود. به چرخ جلو این دوچرخه عجیب، طنابی دایره‌وار (به صورت حلقه) بسته می‌شد که راننده باید آن را با دست می‌کشید تا چرخ جلو به حرکت درآید و دستگاه را به جلو ببرد. چنین کاری فقط از عهده بندبازها و دوچرخه سوارهای بسیار ماهر بر می‌آمد. از روی این دستگاه عده زیادی افتادند و مجروح و مصدوم شدند.
در سال 1834، آهنگری اسکاتلندی به نام مک میلان برای دوچرخه پنجه رکاب اختراع کرد تا دیگر احتیاجی به فشار پا بر روی زمین نباشد. مک میلان دوچرخه خود را به تدریج و طی پنج سال چنان کامل کرد که می توانست تا 22 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. خود مک میلان نمایشهایی هم برپا می‌کرد تا به مردم ثابت کند که وسیله نقلیه او چه اندازه مطمئن و بی‌خطر است. دوچرخه مک میلان اکنون در موزه لندن نگهداری می‌شود.
در سال 1860 در فرانسه، کارخانه‌داری به نام میشو به دوچرخه علاقمند شد و تصمیم گرفت تغییراتی در آن به وجود بیاورد. برای این کار،میشو مهندس جوان و مبتکری به نام پی‌یر لالمنت را به استخدام کارخانه خود درآورد.
لالمنت، قسمتهایی از دوچرخه را که قبلاً از جنس چوب بود، با لوله‌های آهنی ساخت و سپس سطح خارجی چرخهای چوبی را با نوارهای لاستیکی پوشانید. در سال 1962 لالمنت دوچرخه‌ای ساخت که دارای رکاب بر روی چرخ جلو بود. وقتی لالمنت به آمریکا مهاجرت کرد، دوچرخه ابداعی خود را هم در آنجا ساخت و به بازار فرستاد. دوچرخه‌های لالمنت در ایالات متحده به بون شیکر معروف شدند.
در سال 1871 در انگلستان دوچرخه‌ای به بازار آمد که کم و بیش شبیه بون‌شیکر بود. این دوچرخه را شخصی به نام جیمز استانلی چنان ساخته بود که چرخی بزرگ در جلو و چرخی کوچک در عقب داشت و با یک پدال که در مرکز چرخ جلو کار گذاشته شده بود، حرکت می‌کرد.
 در سال 1873 مهندسی به نام هاردی لاوسون برای نخستین بار زنجیر چرخ را به دوچرخه افزود. این زنجیر به چرخ عقب وصل می‌شد و با گردش آن توسط فشار پا، دوچرخه به حرکت در می‌آمد. با این همه، چون تایر دوچرخه سنگین بود و از لاستیک توپر ساخته می‌شد،سرعت دوچرخه چندان زیاد نبود. اما، در سال 1879 در مرکز چرخها بلبرینگ قرار گرفت و این ابداع که توسط شخصی به نام توماس صورت پذیرفته بود، بر سرعت دوچرخه بسیار افزود. در سال 1881 یک شرکت سازنده چرخ خیاطی دوچرخه‌هایی تولید کرد که هر دو چرخ جلو و عقب آن به یک اندازه بود. در سال 1889 میلادی دانلپ از تایرهای هوادار برای دوچرخه استفاده کرد. نخستین تایری که دانلپ ساخت، اکنون در موزه «ادینبورد» در انگلستان نگهداری می‌شود. این تایر پیش از آنکه باز نشسته شود، حدود پنج هزار کیلومتر کار کرده بود. در اواخر سال 1888، گروهبان بلفست برای کمپانی دانلپ لاستیک تویی و رویی دوچرخه را ساخت و از آن تاریخ تاکنون دوچرخه را به صورتی که امروز معمول است می‌سازند. در سال 1896 با شروع نخستین دوره بازیهای المپیک نوین، مسابقات دوچرخه‌سواری به عنوان یک رشته ورزشی مستقل و پرطرفدار در برنامه بازیها گنجانده شد.
نخستین مسابقه دوچرخه‌سواری در سال 1868 در محلی به نام هندون در انگلستان انجام شد. در همین سال یک کارخانه سازنده دوچرخه در فرانسه، مسابقه‌ای نمایشی به مسافت 1200 کیلومتر (دور فرانسه) ترتیب داد تا برای محصولات خود تبلیغ کند.
در سال 1869 نخستین مسابقه بین‌المللی دوچرخه‌سواری در جاده بین دو شهر پاریس و روان برگزار شد. نقطه شروع این مسابقه طاق نصرت در پاریس بود و از میان 323 شرکت کننده در این مسابقه تاریخی، یک انگلیسی به نام جیمز مور به مقام نخست رسید.
در سال 1876، شخصی به نام اف.ال.دادز در دانشگاه کمبریج لندن توانست 25 کیلومتر را در زمانی کمتر از یک ساعت رکاب بزند و نخستین رکورددار سرعت در تاریخ دوچرخه‌سواری باشد.
در این سالها، دوچرخه‌سواری به صورت یک تفریح همگانی در ایالات متحده درآمده بود و این ورزش و سرگرمی جدید به قدری مورد استقبال مردم قرار گرفته بود که روزهای تعطیل و یکشنبه‌ها به جای حضور در مراسم دعا و نیایش کلیسا، پیر و جوان سوار بر دوچرخه رهسپار خارج از شهر می‌شدند. نوشته‌اند که کشیش یک کلیسا برای مقابله با این وضع، سوار بر کالسکه به میان جمع دوچرخه‌سواران می‌رفت و خطاب به آنها با اعتراض می‌گفت: ای غفلت‌زدگان! روی زین دوچرخه نشستن و رکاب زدن، شیوه‌ای درست برای رسیدن به خدا نیست!
در سال 1883، یک آمریکایی به نام کورتیس، نخستین رکورد دوچرخه‌سواری استقامت را برپا داشت. او به مدت یک شبانه‌روز کامل رکاب زد و در این مدت مسافتی معادل 320 کیلومتر را پیمود. در همان سال، یک آمریکایی دیگر به نام توماس استیون تصمیم گرفت با دوچرخه خود دنیا را دور بزند. این دوچرخه‌سوار پس از دو سال به وطن خود بازگشت و ادعا کرد که هرجا بر روی کره زمین جاده‌ای بوده، آن را پیموده است.
در سال 1878، اولین اتحادیه ملی دوچرخه‌سواران در انگلستان تأسیس شد و این اتحادیه، مقررات خاصی برای مسابقات دوچرخه‌سواری در جاده و پیست برقرار کرد.
در سال 1891، دوچرخه سواری به نام پاگربیل موفق شد 142 ساعت (حدود 6 شبانه‌روز) پیوسته رکاب بزند. این رکوردگیری در مکانی که امروزه مجموعه بسیار بزرگ مدیسون اسکوئرگاردن نیویورک برپا شده است، صورت گرفت.
در سال 1895، لوتر.اچ.پورتر کتابی منتشر کرد با عنوان «دوچرخه‌سواری برای تندرستی و تفریح». پورتر در کتاب خود خاصیت دوچرخه‌سواری را در کم کردن وزن، افزایش قدرت بدن و بهبود تنفس شرح داده بود.
پایه های فدراسیون بین المللی دوچرخه سواری، در سال 1900 با تأسیس اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری، ریخته شد. مرکز این اتحادیه در شهر پاریس بود. در حال حاضر فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری که آن را به اختصار فیاک می‌نامند و از طرف کمیته بین‌المللی المپیک نیز به رسمیت شناخته شده است، به کار توسعه، هدایت و ایجاد مقررات جدید می‌پردازد.
فیاک عضو اصلی اتحادیه بین‌المللی دوچرخه‌سواری نیز هست. مقر فیاک در شهر رم قرار دارد. مشهورترین مسابقات دوچرخه‌سواری جاده در دنیا، تور دوفرانس است که مسافتی بالغ بر 3500 کیلومتر را در بر می‌گیرد. تور دوفرانس در سال 1903 به ابتکار هانری دگرانژ سردبیر مجله آتو در فرانسه پا گرفت و از آن تاریخ به بعد همه ساله به طور منظم و با شرکت بهترین دوچرخه‌سواران جهان برگزار می‌شود. |
| |
|
Admin
Admin
تعداد پستها : 1496
تاريخ التسجيل : 2008-11-18
| | عنوان: رد: دوچرخه سواری 5/12/2008, 13:31 | |
| دوچرخه سواری در ایران | در سال های خیلی دور، ده دوازده دکان بالاتر از شمس العماره، یعنی در مجاورت وزارت دارایی فعلی در تهران، یک مستراح عمومی بود که جنب آن اولین دکان دوچرخه سازی و دوچرخه فروشی ایران تأسیس شد. صاحب این دکان شخصی بود به نام «حسین آقا شیخ» که نخستین بار در کشور ما به کرایه دادن دوچرخه و تعمیر کردن دوچرخه‌های معیوب پرداخت و در واقع شغل و ورزشی جدید را بنیان نهاد. دوچرخه‌سواری از مشاغلی بود که تا آن زمان در تهران و ایران بی سابقه بود و مردم به آنهایی که سوار بر این وسیله دوچرخ می شدند، «بچه شیطان» و «بچه جن» می گفتند. چرا که معتقد بودند که آنها از طرف شیاطین و جن و پری کمک می شوند که اگر جز این باشد، کسی نمی تواند روی دو چرخ حرکت کند! دلیل هم می آوردند و می گفتند وسیله‌ای که اگر کسی آن را نگه ندارد، خودش نمی تواند خودش را نگه دارد، چگونه می تواند یکی را هم بر بالای خود بنشاند و راه ببرد؟ مخصوصاً که از هر دونده ای جلو بزند و از هر طرف هم پیچ و خم بخورد. پس این نیست مگر اینکه خود روروئک را جن و شیطان ساخته باشند و راننده‌اش هم بچه جن و بچه شیطان باشد.
اما، اولین باری این وسیله به تهران آمد و مردم آن را دیدند، زمانی بود که دو پسر بچه انگلیسی در میدان مشق با شلوارهای کوتاه سوار آنها شدند. وقتی پسر بچه‌های مو بور و چشم زاغ و شلوار کوتاه پوش روی این وسیله نقلیه نوظهور می نشستند و به هر سو می تاختند، پیرهای ساده دل و سالمندان آن روزگار به تماشای آنها می رفتند، «بسم‌الله» گویان و «لاحول» گویان با شگفتی هر چه تمامتر زیر لب دعا می خواندند و آمدن آنها را یکی از دلایل وقوع آخر زمان می پنداشتند.
در چنین اوضاع و احوالی بود که «حسین آقا شیخ» جسارت ورزید و با شهامت فراوان چند دستگاه دوچرخه خرید و دکان دوچرخه‌سازی باز کرد. استقبال جوانان و نوجوانان از این دوچرخه‌ها چنان زیاد بود و به قدری کار و بار «حسین آقا» گرفت که یک نفر ارمنی به نام «دادیک» در میدانگاهی اول سفارت انگلیس در خیابان منوچهری، اقدام به تأسیس دومین دوچرخه‌سازی تهران کرد و مشتریان شمال تهران و فرزندان ارمنی ها را در اختیار خود گرفت. در هر حال، با گذشت زمان انواع دوچرخه های معمولی و کورسی و سه چرخه در تهران عمومیت یافت و از تهران به شهرستانها راه گشود و حتی به عنوان یک وسیله نقلیه ساده و ارزان سر از روستاها درآورد.
 فدراسیون دوچرخه سواری ایران در سال 1946 تشکیل شد و احمد ایزدپناه نخستین رئیس آن بود. یک سال بعد این فدراسیون به فدراسیون جهانی دوچرخه سواری ملحق شد. در سال 1951 در بازیهای آسیایی دهلی نو، جاسم جاسم زاده از ایران حضور یافت تا نخستین دوچرخه سوار ایرانی باشد که در رقابتی بین المللی شرکت می کند. هفت سال بعد در بازیهای آسیایی 1958، جعفر گل طلب به دو مدال نقره دست یافت تا ورزش دوچرخه سواری بیش از پیش جدی گرفته شود. حسین اسماعیلی، خسرو حق گشا، حسین بهارلو، حسن فرد، اصغر درودی، منوچهر دانشمند، غلامحسین کوهی، بهروز راهبر، علی زنگی آبادی از جمله قهرمانان بزرگ دوچرخه سواری ایران بودند که افتخارات فراوانی کسب نمودند. نخستین بار در المپیک 1972 مونیخ دوچرخه سواری ایران این بازیها را تجربه نمود. |
| |
|
Admin
Admin
تعداد پستها : 1496
تاريخ التسجيل : 2008-11-18
| | عنوان: رد: دوچرخه سواری 5/12/2008, 13:31 | |
| | |
|
Admin
Admin
تعداد پستها : 1496
تاريخ التسجيل : 2008-11-18
| | عنوان: رد: دوچرخه سواری 5/12/2008, 13:32 | |
| | دوچرخه سواری ایران در بازی های آسیایی | دوچرخه سواری از جمله رشته‌هایی است كه همواره در بازیهای آسیایی حضور فعالی داشته است و از اولین دوره ان كه در سال 1351 میلادی در دهلی‌نو (هند) برگزار شد، دوچرخه‌سواری جزو رشته‌های اصلی شركت‌كننده در بازیهای آسیایی بود. در دوره اول این بازیها ایران موفقیتی نداشت. در دومین دوره در سال 1954 ورزش ایران در بازیهای آسیایی شركت نكرد اما در سومین دروه بازیهای آسیایی به سال 1958 كه در توكیو ژاپن برگزار گردید، جعفر گل طلب تنها دوچرخه‌سوار شركت كننده ایرانی در این بازیها به دو مدال نقره در مواد یك كیلومتر تایم تریل و 200 متر اسپرینت دست یافت.
بازیهای آسیایی 1962 جاكارتا توسط ایران تحریم شد و دوچرخه‌سواران ایرانی فرصت حضور نیافتند. چهار سال بعد در بازیهای آسیایی 1966، تیم ایران شامل حسن روستایی، مهدی دوكچی، داود اخلاقی و اسماعیل حسینی به مدال برنز یك صدكیلومتر تایم تریل تیمی دست یافت. در مسابقات انفرادی تنها اسماعیل حسینی توانست در چهارهزارمتر تعقیبی و هزارمتر تایم تریل انفرادی به مقام پنجم برسد.
در بازیهای آسیایی 1970 بانكوك تیم دوچرخه‌سواری ایران به یك مدال نقره و یك نشان برنز دست یافت. اعضای تبم ایران شامل اصغر درودی، حسین بهارلو، منوچهر دانشمند، حسن فرد و خسرو حق‌گشا به نتایج زیر دست یافتند:
- صدكیلومتر تایم تریل تیمی با زمان 2:13:57 ساعت (مدال نقره)
- چهار كیلومتر تعقیبی تیمی با زمان 5:08 دقیقه (مدال برنز)
بازیهای آسیایی 1974 به میزبانی تهران برگزار شد و تیم دوچرخه‌سواری ایران به دو مدال طلا، یك نقره و سه برنز ارزشمند دست یافت. تیم ایران متشكل از خسرو حق‌گشا، حسین بهارلو، غلامحسین كوهی، بهروز رهبر، منوچهر دانشمند و علی پورمهر به نتایج زیر دست یافت:
- در 180 كیلومتر جاده تیمی (مدال طلا)
حسن فرد با زمان 5:16:12 ساعت، غلامحسین كوهی با زمان 5:16:13 ساعت و بهروز رهبر با زمان 5:16:13 ساعت
- در 100 كیلو متر تایم تریل تیمی (مدال طلا)
حسین بهارلو، اصغر درودی، حسن فرد و خسرو حق‌گشا با زمان 2:17:04 ساعت
- 400 متر مختلط تیمی (مدال برنز)
- 4000 متر تعقیبی تیمی (مدال نقره ) با زمان 5:01:10 دقیقه
- خسروحق گشا در 4000 متر انفرادی (مدال برنز)
ایران در بازیهای آسیایی 1978 بانكوك حضور نداشت. در بازیهای آسیایی 1982 تیم دوچرخه‌سواری ایران به دو برنز تیمی دست یافت:
- در 100 كیلومتر تایم تریل تیمی، تیم ایران متشكل از علی زنگی آبادی، محمد علی محمدی، مهرداد افشاریان و ابوالفضل خندقی به مدال برنز دست یافت.
- در 185 كیلومتر جاده تیمی هم تیم ایران متشكل از خندقی، زنگی آبادی، باجول و افشاریان یك نشان برنز دیگر كسب نمود.
در بازیهای آسیایی 1986 سئول، تیم ایران برای نخستین بار در قسمت انفرادی توسط علی زنگی آبادی به مدال طلا رسید. علی زنگی آبادی در 30 كیلومتر تعقیبی انفرادی با 34 امتیاز به مدال طلا رسید. مهرداد افشاریان دیگر عضو تیم دوچرخه سواری ایران با زمان 4:55:38 دقیقه در 4 كیلومترانفرادی پیست صاحب مدال برنز شد.
پس از چند دوره درخشش و كسب مدال های متعدد، دوچرخه سوارن ایران در بازیهای آسیایی 1990 پكن از دست‌یابی به مدال محروم ماندند. در این بازیها نتایج زیر توسط تیم ایران به دست آمد:
- در 100 كیلومتر تایم تریل تیمی (ششم)
- در 185 كیلومتر انفرادی جاده - مجید ناصری (مقام چهارم)
- در یك كیلومتر تایم تریل انفرادی - سعید زارعیان (دوازدهم) و جلیل افشاری (چهاردهم)
- در 4 كیلومتر انفرادی در پیست - مهرداد افشاریان (مقام چهارم)
- در 50 كیلومتر دور امتیازی در پیست - ابوالقاسم رحمانیان (هفتم) و علی زنگی آبادی(هشتم)
- در 4 كیلومتر پیست تیمی (مقام پنجم)
در بازیهای آسیایی 1994 هیروشیما، هم تیم دوچرخه‌سواری ایران موفق به كسب مدال نشد. در این دوره از بازیها نتایج خوبی هم حاصل نگردید:
- در 169 كیلومتر جاده انفرادی - حسین عسگری با زمان 4:52:53 ساعت به مقام بیست و ششم رسید.
- در 4 كیلومتر انفرادی در پیست - مجید ناصری به دور یك چهارم نهایی راه یافت كه در آن مرحله به مقام پنجم رسید.
- در 4 كیلومتر تعقیبی تیمی - تیم ایران به مقام ششم دست یافت.
- در یك كیلومتر تایم تریل انفرادی بهرام شفیع زاده با زمان 1:10:46 دقیقه به مقام پانزدهم رسید.
بالاخره پس از دو دوره ناكامی دوچرخه سواری ایران در بازیهای آسیایی، در بازیهای آسیایی 1998 كه در بانكوك برگزار شد، قادر میزبانی برای ایران مدال طلا به ارمغان آورد و امیر زرگری صاحب نشان برنز شد.
- در 50 كیلومتر تایم تریل انفرادی - قادر میزبانی (مدال طلا)
- در 4 كیلومترتایم تریل انفرادی - امیرزرگری (مدال برنز)
در بازیهای آسیایی 2002 بوسان، تیم ایران تنها صاحب یك مدال نقره تیمی شد و دوچرخه سواران ایران در قسمت انفرادی به هیچ مدالی دست نیافتند.
- در 4 كیلومتر تایم تریل تعقیبی تیمی، تیم ایران متشكل از علیرضا حقی، عباس سعیدی تنها، حسین عسگری و امیر زرگری با زمان 4:23:10 دقیقه به مدال نقره رسید.
- در 30 كیلومتر دور امتیازی - عباس سعیدی تنها (مقام پنجم)
- 30 كیلومتر جاده انفرادی - سیدمعزالدین سیدرضایی (هفتم) و عباس سعیدی تنها (هشتم)
- در 48 كیلومتر تایم تریل انفرادی - قادر میزباین با زمان 1:05:38.39 ساعت (مقام پنجم)
- در 169 كیلومتر انفرادی جاده - قادر میزبانی (هفتم) و احد كاظمی (هفدهم)
- در 4 كیلومتر تایم تریل انفرادی - حسین عسگری (مقام چهارم)
- در یك كیلومتر تایم تریل انفرادی - حسنعلی ورپشتی (پنجم) |
| |
|
این نوع مسابقه ها به مسافت 180 کیلومتر تا 250 کیلومتر در جاده انجام می شود که می تواند بصورت انفرادی یا تیمی باشد. معمولترین این مسابقات 180 تا 250 کیلومتر انفرادی، 100 کیلومتر تایم تریل تیمی، 180 کیلومتر تیمی، دور امتیازی و 70 کیلومتر زنان می باشد. 
برگزار می شود. اندیشه ایجاد چنین استادیوم هایی، از آنجا بروز کرد که مردم از تماشای مسابقاتی که در جاده برگزار می شد و دوچرخه سواران به سرعت از مقابل آنها می گذشتند، احساس رضایت نمی کردند. آنها می خواستند این امکان را داشته باشند که در مکانی بنشینند و به تماشای رقابت های دوچرخه سواران بپردازند. استادیوم های مخصوص دوچرخه سواری را ولودروم (Veloderome) می گویند. پیست ولودروم، سطحی است که نسبت به سطح افق 33 درجه شیب دارد. ولودروم دوچرخه سواری در ایران در مجموعه ورزشی آزادی قرار دارد که از بهترین های دنیاست. 
- دوچرخه مسابقات کوهستان حدوداً 10 تا 12 کیلومتر وزن دارد.
دستکش: معمولاً زیر دستکش از جنس چرم و جیر بوده و روی آن به وسیله نخهای ابریشم بافته شده و بصورت توری می باشد.
کلاه: دوچرخه سواران از دو نوع کلاه استفاده می کنند که یکی حالت آیرودینامیکی داشته و جنس آن از فایبرگلاس است و نوع دیگر از جنس چرم بوده که البته امروزه استفاده نمی شود.