در مدح وليعصر (عج)
دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عيش و فصل كامرانى مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانى
بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بيزى ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى
بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نيزه سالارِ توران رعــــــدْ نــــــالان چون شه ايران ز تير سيستانى
از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى جلـــــــــوهگــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى يمانى
دشت و صحرا گشته يكسر فرش، از ديباى اخضر مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنيانى
گـــــــــــــوييا گيتى، چراغان است از گلهاى الوان سـوسن و نسرين و ياس و ياسمين و استكانى
هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شميم اُقحوانى هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضيمرانى
ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرى فــــرش او سبز و فضـايش زرد و سقفش ارغوانى
وآن شقــــــــــايق، عاشق است و التفات يار ديده روى از ايــــــنرو، نيم دارد سرخ و نيمى زعفرانى
لادن و ميمون و شـــاه اِسْپَرغم و خيرى و شب بو بردهاند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى
ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربايى نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى
وآن بنفشـــــــــه بين، پريشان كرده آن زلف معطّر كـــــــــــــــرده دلها را پريشان همچو زلفين فلانى
زيـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زير افكنده، گويد من كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكين و پُرچين فلانى؟
عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حريم باغ، بيتاب آشكــــــارا گويد از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"
قمـــــــــــريك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى" كبكْ صــــــــوت "دشتى" و تيهو "بيات اصفهانى"
كــــــــى چنين خرّم بهاران ديده چشم اهل ايران؟ كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خيال نوجوانى
يـــــــــــــا خداوند اين بساط عيش را كرده فراهم تـــــــا به صــــد عزّت نمايد از ولىاش ميهمانى
حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهى مــــــــــــــالك كوْن و مكان، مرآت ذات لامكانى
مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى
با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى بــــــــى لحاظ اقدسش، يكدم همه مخلوق فانى
خوشه چين خرمن فيضش، همه عرشى و فرشى ريـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى
از طفيـــــــل هستىاش، هستىّ موجودات عالم جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حيوانىّ و كانى
شاهـــــــدى كو از ازل، از عاشقان بر بست رُخ را بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گرديد مشهود و عيانى
از ضيــــــــائش ذرّهاى برخاست، شد مهر سپهرى از عطــــــــايش بـــــــــــدرهاى گرديد بدر آسمانى
بهـــــــــــــــــــر تقبيل قدومش، انبيا گشتند حاضر بهــــــــر تعظيمش، كمر خم كرد چرخ كهكشانى
گــــــــــــــو بيا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى" اى كه گشتى بىخود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"
عيـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سليمانى بيامد كـــــــه نهـــــادم بر سر از ميلاد شه، تاج كيانى
جمعه مــــــــى گويد من آن يارم كه دائم در كنارم نيمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى
قـــــــــــــــــرنها بايد كه تا آيد چنين عيدى به عالم عيــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقرانى
عقل گويد باش خامش، چنـــــد گويى مدح شاهى ؟ كـــــــه سروده مدحتش حق، با زبان بى زبانى
اى كـــــــه بـــى نور جمالت، نيست عالم را فروغى تا بــــــــه كـــى در ظلِّ امر غيبت كبرى ، نهانى؟
پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا اى كـــــــــه قلب عالـــــــم امكانى و جانِ جهانى
تا به كــــــــى اين كافران، نوشند خون اهل ايمان؟ چنـــــد اين گرگان، كنند اين گوسفندان را شبانى؟
تا به كــــــــى اين ناكسان، باشند بر ما حكمرانان؟ تا كى اين دزدان، كنند اين بى كسان را پاسبانى؟
تا به كـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگليسى؟ آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نيست ثانى
آنكـــــــه از حرصش، نصيب عالمى شد تنگدستى آنكـــــه بــــــر آيات حق رفت از خطايش، آنچه دانى
خـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر آنكـــــه مــــــــى زد در بسيط ارض، كوس كامرانى
تا بـــــدانند از خداوند جهان، اين دادخـــــــواهـــى تـــــــا ببينند از شه اسلاميان، اين حكمــــــــرانى
حــــــــــوزه علميّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم تـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمين را، بادبانى
بس كـــــــرم كن عمر و عزّت بر "كريمى" كز كرامت كــــــــرده بر ايشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى
نيكخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى
تا ز فـــــــرط گل، شود شاها زمين چون طرف گلشن تــــــا ز فيض فرودين، گردد جهانى چون جنانى
بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى رو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى
