عرفان های جهان

عشق چیست؟ 3






یا لطیف

حكايت دل پاره موسي:



گويند : روزي موسي تورات مي خواند . شخصي از شوق پيراهن خود را پاره كرد . موسي پرسيد : (( چه مي كند ؟))



گفتند(( از شوق پيرهن بر تن پاره مي كند .)) موسي گفت : (( به او بگوييد از سر عشق ، دل را پاره كند نه پيرهن را!))



نماز و حكايت عاشقي :



شگفت آور است ! اگر بدانيم پاره اي از نماز ، سر بيان لطيفي است از عشق به همنوع . فرض كنيد كه در ساعاتي مشخص ، مسلمانان روي به يك نقطه مي آورند و كلماتي را مي خوانند . اگر ما خانه كعبه را يك دايره فرضي بدانيم و از بالاي كرۀ زمين بدان نگاه كنيم و در همان موقع آن دايره فرضي يا خانۀ كعبه را برداريم چه مي شود ؟ مي بينيم ميلياردها نفر انسان در يك ساعت معين روبروي هم مي نشينند و مي گويند :

السلام عليك ايها النبي و رحمه الله و بركاته ( سلام بر رسول الله و رحمت خدا بر او باد !)



السلام علينا و علي عباد الله الصالحين



(سلام بر ما و بر بندگان صالح خدا)

السلام عليكم و رحمه الله و بركاته



(سلام بر تو ورحمت خداوند بر تو باد !)

دقت كنيد! ميليون ها انسان در ساعات معيني روبروي هم دايره وار مي نشينند و به يكديگر سلام مي كنند و رحمت خداوند را براي هم مي طلبند .

(( هلن كلر)) در تأ ييد عشق ورزي به ديگران مي سرايد:



هرگاه قلبتان براي ديگران مي تپد ، فرشتگان برايتان دست تكان مي دهند !



(( ژان مورو)) در تأييد آن شاعر ايراني كه سروده:



عشق بايد پا درمياني كند

تا آدم احساس جواني كند



مي گويد :

پير شما را از عشق دور نمي كند



ولي عشق، پيري را از شما دور مي كند !



ونيز (( فيتز جرالد)) سرزمين عشق را نا محدود مي خواند وكي گويد :



(( تا كنون هيچ كسي حتي شاعران نيز نتوانسته اند



نهايت عشقي را كه دل آدمي پذيرنده آن است ، اندازه بگيرد!))



اما (( فريدون مشيري )) به نوعي زيبا و نغز دار از ( دوستت دارم ) صحبت مي كند :



دوستت دارم را من دلاويز ترين شعر جهان يافته ام

دامني پر گل از اين گل كه دهي هديه به خلق



كه بري خانه دشمن كه نشاني بر دوست

راز خوشبختي هر كس به پراكندن اوست!



و (( ريچارد برانيكان)) با واژگاني شيرين –ولي شكمو!- درباره عشق عشق خطاب به معشوق مي سرايد :



تو نسخه تمام شيريني ها هستي

كه من در تمام طول عمرم خورده ام !



فرزانه اي سخن غريبي درباره عشق دارد :

(( عشق، آهوي كوري است كه در ته دريا ،پي چشمان گل نامعلومي مي گردد!))



كشفي شگرف!



اما ، آخرين كشف دانشمندان اين است كه روح و مغز آدمي را حباب هاي زوج زوجي فرض كرده اند كه در آن حباب ها هر يك از صفات آدمي در كنار



هم قرار دارند ، مانند: ((كينه ، گذشت)) ، (( خشم ، آرامش)) ،(( عشق

، نفرت)) ، (( مهرباني ، دشمني )) ، (( غم ، شادي)) و مشابه آن .....



در اين جايگاه هر يك از صفات آدمي رشد بيشتري داشته باشد ، باعث مي گردد كه حباب مقابل آن كمتر رشد



نمايد ، مثلاً : اگر انساني در وجودش (( كينه )) رشد نمايد ، طبعاً حباب مجاور آن (( گذشت )) كوچكتر مي گردد و اگر در وجود انساني (( شادي وشعف )) رو به رشد گذارد ، قهراً حباب ((غم )) هر روز كوچكتر مي گردد.



اين مثال را براي مابقي صفات خود در نظر بگيريد و خوب روي آن فكر كنيد . در وجود شما كدام حباب رشد بيشتي داشته است ؟



پس اگر صفت مهرباني و عشق در وجود ما بيدار شود، بقيه صفات ناپسند ما به نسبت ضعيف خواهد شد ، تا جايي كه به مرور از بين مي رود و اين



است كه عرفا عشق را عامل فقرب به پيشگاه حق دانسته .گفته :



هل الدين الا الحب (( آيا دين جز محبت ، چيز ديگري هست ؟))

((دكتر شريعتي )) مي گويد :

(( آنجا كه عشق فرمان مي دهد ، محال ، سر تسليم فرود مي آورد !



فرزانه اي براين باور است كه :

((عشق چيزي نيست جز باراني از غم ، پشت يك لبخند!))



(( اميلي ديكنسون )) شاعر آمريكايي مي سرايد :



كسي كه بهشت را بر زمين نيافته است آن را در آسمان نيز نخواهد يافت

خانه خدا نزديك ماست و تنها اثاث آن عشق است .



(( اشو )) عشق را نشانۀ حضور خدا وند مي داند و مي سرايد :



آن گاه كه(( عشق)) ورزي (( خدا)) در هر سو حاظر است .



آن گاه كه نفرت وحودت را تسليم خود سازد ((ابليس )) در هر سو حاظر است.

جايگاه توست كه خود را بر واقعيت تحميل مي كند !



(( امام علي )) (عليه السلام) در حديث لطيفي مي فرمايد: (( اگر دو نفر دراين جهان در كنار هم نشينند و با هم از عشقي پاك و آسمتني بدون آلودگي و غرض هاي نفساني سخن گويند ، من نفر سوم خواهم بود !))



(( مولانا )) آخرين كلام را در معناي عشق در پس قرن ها مي خواند :



هر چه گويم عشق را شرح و بيان

چون به عشق آيم خجل آيم از آن



گرچه تعبير زبان روشن تر است

ليك عشق بي زبان روشن تر است



چون قلم اندر نوشتن مي شتافت

چون به عشق آمد قلم بر خود شكافت



عقل در شرحش چو خر در گل بخفت

شرح عشق وعاشقي هم عشق گفت



حال دانستيم كه عشق عامل حركت ما و بهانه و بهاي زندگاني ماست و عشق به طبيعت و عشق به همنوع منجر به عشق به حضرت دوست ميگردد.



مرز ميان عشق حقيقي و مجاز كجاست ؟

اين سوال يك جواب ساده دارد ! اگر كسي را كه دوست داريد دست بر شانه اش بگذاريد ، اگر روح شما ، عطر و بوي نيمه گمشدهتان را گرفت ، آن عشق حقيقي و اگر جسم شما احساس حضور كرد ، آن عشق مجازي و دوروغي است .



به تعبير زيباي دكتر شريعتي :

(( عشق حقيقي ، عشقي است فراتر از انسان و فراتر از خدا!))



(( جبران خليل جبران )) در تأييد سخن دكتر شريعتي مي گويد :



(( عشق حقيقي در باغچۀ روح شكوفا مي گردد و عشق مجازي در بستر جسم!))



(( مولانا )) نيز باصله عشق حقيقي و مجازي را به نوعي كاملاً شفاف بين مي نمايد :

عشق ها گر كز پي رنگي بود

عشق نبود عاقبت ننگي بود



در يك كلام : عاشق ، خداوند را در زير مردمك نرم ونازك معشوق خويش مي فهمد و در زير زبان دلش او را مي چشد . او به طبيعت و به هستي عاشقانه مي نگرد و محراب دلش خالي از حسد ، كينه ، نفرت و لبريز از شعف و شادماني و ايثار و اغماض است و پيوسته به زندگي با لبخندي سبز مي نگرد و نشانه اش اين است كه از نالۀ بلبل پريشان مي شود :

گر نخل وفا برندهد، چشم تري هست

تا ريشه در آب است ، اميد اثري هست



آن دل كه پريشان شود از نالۀ بلبل

در دامنش آويز كه از وي خبري است



اينك اگر سخناني كه تا اينجا گفته شد ، دل شما را گرم مي دارد ، آن را به دندان دل بگيريد كه آن حقيقتي است سخت ناياب !

به قول شمس تبريزي : (( هر اعتقاد كه تو را گرم مي دارد ، آن را به دل نگه دار و به عمل نشان ده كه اين كار خردمندان خداجو ي هست !))

و بياييد تا بياموزيم:



نجابت را از كل سرخ / لطافت را از بهار

عطش را از تابستان / تنهايي را زا پاييز



پاكيزگي را از زمستان / عشق را از اغماض

ايثار را از عشق / و دوست داشتن را از مادر !



چكيده مطالب :

_طبق آخرين پژوهش روانپزشكان ، انسانهايي كه نور محبت و عشق از وجود آنان مي تراود ، خيلي كمتر از بقيه افراد بيمار مي شوند !



_فراموش نكن! دوست داشتن انسانه ، نقطه پاياني است بر تمامي رنجها !



_ از همين امروز به شيشه عينكت رنگ محبت بزن ! نظاره كن آثار شگرف آن را !



_ مطمئن باش ! كسي كه محبت ندارد ، هيچگاه وجود خداوند را احساس نخواهد كرد !



_ ايمان ، عبادت كردن نيست ! ايمان محبت است وعشق!



_ عاشق باش تا عطر وبوي خداوند را بگيري و شبيه او شوي !



_ بايد بدانيم ، عشق (( فرزند )) يك مهرباني ساده است و بس !



عشق يعني ، همسايه مان را دوست بداريم ، برگ هاي درخت را و كبوتر ها را حتي كلاغ ها را ستايش كنيم ، بخاطر سياهي رنگ پرهايشان و كاكتوس ها را دوست بداريم !! بخاطر اينكه لطافت گل سرخ را به ما مي فهمانند !

_ عشق دلمشغولي لطيفي است كه معجوني است از صداقت ، حركت ، شتاب ، پاكيزگي ، اشك ، شعف و دلشوره !



_ يقين بدانيد ! يگانه پل اين جهان و آن جهان عشق است!



_عشق ، استارت موفقيت و انگيزه اجراي تمامي كارهاي سخت و دشوار است !



يادت باشه! اگر عاشق باشي و عشق در وجودت لانه كند ، ديگر جايي براي خشم و كينه و عداوت باقي نخواهد ماند !



_ عشق يعني ، يافتن بهشت در روي زمين !



_ بفهميم و درك كنيم كه ميان عشق حقيقي و عشق مجازي ، فاصله اي است به اندازۀ يك قرن نوري !



عشق حقيقي يعني ، حركت عمودي از خاك به ملكوت كه آن را ((سفردل)) نامند ، عشق مجازي يعني ، حركت افقي در روي زمين كه آن را((سفر گل ))نامند .



_ عاشق باشيد ! عاشق باشيد ! و عشق بورزيد ، اما هيچگاه احساس را با غريزه اشتباه نگيريد !



_ فرق بين عاشق و غريزه طلب ، به نازكي يك پوست پياز است ! مواظب باشيد سر نخوريد !

_ رشد عشق حقيقي در بستر روح است و عشق مجازي در بستر جسم !

مواظب باشيد ! يافتن مرز ميان عشق و غريزه ، بسيار دشوار است !



_ ميوه عشق حقيقي راح روح است و ميوه عشق مجازي تجزيه روح !



جان كلام : عشق حقيقي يعني ، پرداختن به روح و عشق مجازي يعني ، پرداختن به جسم .



آخرين كلام !



اينكه آموختيم : ما براي آموختن و آموزش سپس آزمايش و نه آسايش ! بلكه آرامش به این جهان گام نهاده ايم تا عشق و خلاقيت خداوند را در زمين ادامه دهيم . آمده ايم تا به ارتقاءو تعالي روح وعقل دست يابيم.



رسالت و مسئوليت ما ، هما تا يافتن نيمه گمشده مان مي باشد ، پاره هايي از وجود ما كه در اين جهان حضور دارند و ما با پيوستن به آنان كامل مي شويم و به تعبيري ، به بهشت دست مي يابيم .



زيرا ، بهشت يعني ، كامل شدن !



به ياد مي آوريم آن گاه كه به خاطر شجاعت پدرمان آدم عريان و گريان از قلب آسمان به زمين پرتاب شديم و گروهي ما را (دوزخيان روي زمين ) نام نهادند ، غافل از آن كه وقتي خداوند آن غصيان عزيز را در وجود(( آدم )) ديد ، بار مسئوليتي شگرف را بر دوش فرزندان او نهاد . اينكه به خود مي نگريم كه چه ارگانيزم پيچيده وپيشرفته و شگفت انگيزي در وجود كوچك ما نهاده شده و حيرت زده هستيم و دز عين حال سرازير از دلهره اي شيرين ، و در دل نجوا مي كنيم :



كوه ها بار امانت تنوانست كشيد

قرعه فال به نام من ديوانه زدند



دلهره داشتيم از عظمت اين امانت كه بر دوش نرم و نازك ما نهاده شده و حلاوتي داريم بياد ماندني از اينكه شايستگي آن را داشتيم كه حامل پيام و جانشين آن لطيف عزيز شويم در روي زمين !



آن گاه خداوند بر پيشاني مان نام (( اشرف مخلوقات )) را نهد و پاره اي از دل خويش را در سمت چپ سينه مان نهاد و قفسي از استخوان بر آن كشيد تا هيچكس را ياري ورود با آن خانه نباشد ، جز او ! و چكه اي از نور تفكر خويش را در چكاد بدن ما چكاند كه تا آخر عمر گواه جدال عقل و دل ، انساني معتدل شويم كه صد البته اين دوستي هميشه داراي تاريخ مصرف ! بوده و ديري نمي پايید كه به حال جدال هميشگي و از هم گسيختگي مي رسد .

آن گاه به قدرت تفكر او آموختيم كه تنهايي را رها و از درون غارها به مزارع سر سبز سرازير و باهم ، عاشقانه زيستن را تجربه كنيم و براي زيستني لطيف ف (( اجتماع را بنيان نهيم . آن انسان ساده انديش عريان وحشي ديروز ، اينك موجودي شده كه معناي واژگان را با تيغ تعقل از يكديگر تميز مي دهد و سال هاست در هوا كردن موشك ها ، مات و مبهوت است و خدا را از ياد برده است و خداوند انگشت حيرت به دندان پشيماني گزيده ، از اين

همه نعمت كه بي دريغ به اين فرندان آدم عنايت فرمود و هيچ كس قدر او را ندانست و نشنخت ، جز گروهي اندك!



اكنون ما همان گروه اندك انگشت شمار هستيم !

تعجب نكنيد ! اگر من و شما در شمار آن گروه اندك نبوديم ، قهرا، در شرايط ديگري بسر مي برديم و انگشت نگاهمان هرگز اندام اين واژگان را لمس نمي كرد .



آري ! ما آمديم تا فرايندي را طي كنيم به نام ((زندگي )) ، طي طريقي حهت دار و هرف مند! زيرا به خوبي مي دانيم كه هيچ غباري بي هدف در هستي خلق نشده و درك اين مهم كه حتي خود زندگي نيز هدف نيست ! بلكه آن نيز وسيله اي است براي تعالي روح و تغيين جايگاه ما در هستي !



سپس ابزار خدا دادي را به كار گرفتيم و چند جرعه از جام دل و چند فرمول از عقل را ره توشه سفر سنگين خود كرديم ، ان گاه دانستيم كه بايد رفيقي شفيق و درست پيمان داشته باشيم تا شريك گرمابه و گلستان ما گردد . كسي كه همواره در لحظه لحظه زندگي در كنارمان جاري باشد ، يك دوست ، و دانستيم كه در اين سنگلاخ سخت و دشوار فقط با ارتقاء و تعالي تفكر و عقلانيت است كه مي توان به چكاد رفيع خود آگاهي رسيد و بعد از تسخير قله ان و نصب پرچمي با نوشتۀ : من به آگاهي رسيده ام ! ديگر از طعم تير غم ، سينه چاك نمي كنيم و شاديمان شيون سر نمي دهد و اشك در غم ما پرده در نمي شود و از شوق و شعف ، پيرهن پرهيز از تن نمي دريم ، زيرا به خوبي آگاهيم كه غم وشادي معلماني هستند كه براي تربيت و پرورش روح ما آمده اند ، با اين تفاوت كه يك معلم با دستاني سر ريز از شكر و لباني لبريز از لبخند مي آيد و معلم ديگر با چروكي بر جبين و تازيانه اي در دست ! و در اين لحظه ، ما هستيم كه با تيغ عريان خود آگاهي آنان را از هم تميز دهيم و با اعمال ( مديريت احساس ) اعتدال و آرامش را بر خويشتن خويش حاكم گردانيم .



اينكه از ستم و نا رواي هايي كه ديگران به ما روا مي دارند ، فغان نمي كنيم ، زيرا به خوبي آگاهيم كه همه انسان هاي به ظاهر خوب يا بد ! هميشه به عنوان يك آموزگار در كنار ما جاريند ، درست مانند گل ها !



بعضي گل ها آمده اند تا با بوي بد خويش بگويند : گل سرخ چقدر خوش عطر است !



اكنون با نگاه يك روانشناس عالم به اين باور رسيدايم كه لبخند ، مولود شوق و شعف است و پيام آور آرامش و آغازگر زيستي شوقناك ، همان گونه كه به دليل فتح چكاد خود آگاهي ، دلي سر ريز از غم داريم ، به همان

گونه بايستي لباني لبريز از شكر لبخند بر لبانمان جاري باشد و با دلي خونين لبانمان سبز باشد از خنكاي خنده !



اينك چشمها را بايد شست ، جور ديگري بايد ديد، گذشته ها رارها و آينده را در آغوش كشيد و روي به گذشته كرده و به خاطر لغزش هايمان كلاه از سر برداريم يعني ،((پوزش))و به خاطر آينده آستين بالا بزنيم يعني ((



تلاش )) و به اشك ها و لبخند ها ، شكست ها و موفقيت ها و مشكلات به عنوان يك آموزگار فهيم و فرزانه بنگريم



كه آمده اند تا در كلاس زندگي به ما بياموزند :

(( وقتي سر خط مي نويسيم ، زندگي ، نيم نگاهي هم به آخر خط داشته باشيم كه كج نرويم ! زيرا زندگي يك بوم نقاشي است كه در آن از پاك كن خبري نيست ! و ياد بگيريم كه: در دفتر مشق زندگي ، خطاهاي ديگران را با پاك كن اغماض پاك كنيم تا پيوسته دفتر افكارمان سپيد بماند و پاكيزه ! ديگر غر نزنيم و گله نكنيم كه چرا رنج هاي ما بيشتر از بقيه مردم است ، زيرا اكنون مي دانيم :



آنان كه عزيز ترند ، جام بلا بيشتر دهندشان !!

اكنون به خوبي مي دانيم : پژواك عمل ما در اين جهان



چون كوه همواره به سوي ما جاري است .

اين جهان كوه است وفعل ما نداست



سوي ما آيد نداها را صدا



حال ، اگر هر انساني را يك صندوق پست به مقصد خداوند بدانيم و اعمال خود را يك نامه ، آيا باز هم به خود اجازه خواهيم داد كه عمل زشتي را درباره يك انسان انجام دهيم؟

اكنون اگر خنكاي فرح بخش و لطيف زيستي طربناك را مي خواهيم ، بايد لقمه عشق را در فهرست غذاي روح خويش قرار دهيم زيرا به خوبي آگاهيم كه غذاي روح انديشه است .



و از هم اكنون به همه چيز و به همه كس عشق بورزيم،



نور بنوشيم ، دوست داشته باشيم و باز هم عشق بورزيم .



عشق به يك دانه شن ، به آفتاب ، به بيابان به شكست ، به شمع ، به اشك به تنهايي ، به لبخند ، به سجاده به خدا ، به بهار ، به سكوت به ناكامي ، به رنج ، به بي كسي و به غباري كه از بال بر پيشاني گل سرخ مي نشينيد !



تماميت هستي را به تماشا بنشينيم و به هريك از آنها هوار هوار !

عشق بورزيم ، زيرا اكنون مي فهميم كه تنها دوست داشتن و مهر ورزي يگانه راه كاميابي و آسوده زيستن در هستي است

زيرا ذات خداوند ((عشق)) است! به ياد آوريم ان زمان را كه خدا با خستگي وصف ناپذير خويش هستي را به تصوير كشيد ، لختي نشست تا نفسي تازه كند ،نيم نگاهي به آخرين و زيبا ترين مخلوق خويش كرد و نجوا كنان فرمود :



(( تو را براي تجسم بخشيدن به عشق خلق كردم كه با همه توان و هستي ات عشق بورزي و ايثار كني تا فرشتگان بدانند ، چرا بايد تو را تكريم كنند؟))

سپس با غباري از مهر خويش ، طبيعت را از آن هفتمين سقف آبي آسمان گرد افشاني كرد و بدين سان، همه هستي ، غطر وطعم (( عشق)) را گرفتند .



اكنون خورشيد را به تماشا بنشينيد كه چه مشتاق و شيفته و سخاوتمند و وسيع و بي نياز ، نور خويش را بر همه ، به يكسان بدون هيچ گونه چشمداشتي مي افشاند و هديه مي كند ، زيرا از خالق خود آموخت كه :



«عشق يعني ايثار»

نگاه كن ! پروانه را كه جان عزيز خويش را فداي شعله شمع مي كند و هستي اش را با ايثار و عشق در كوير آتش مي سوزاند .



بنگر در پگاه با كره فروردين گل را ، كه در اوج جواني همه هستي خود را با سخاوتي شگرف براي زنبور عسل ، چون سفره اي لبريز از صميميت و مهرباني مي گستراند تا زنبور عسل بيايد و همه هستي او را در يك جرعه سر كشد !



به تما شا بنشين ، ماهي قرمز بركۀ تنها يي را كه در ميان آب هاي آبي آرام به گرسنگي جوجه هاي مرغ ماهيخوار مي انديشد و ذهن نگران و آشفته خواب را از چشمان خسته و مهربانش مي ربايد و به اين بهانه! آن قدر خرامان در سطح آب خودنمايي مي كند تا لحظاتي چند اندام كوچك او ضيافت رنگيني شود براي سفره خالي مرغ ماهيخوار وجوجه هايش ! با اين عمل ، ماهي قرمز بركه ، زسالت خويش را به انجام مي رساند ، زيرا او آمده بود تا با مرگ ظاهري هود پيام آور عشق خداوند باشد در زمين !



نگاه مي كنيم كه سر گله آهوان در دشت چگونه اندام ترد ونازك خويش را ايثار مي كند و با چشماني معصوم به دندان تيز پلنگ مي نگرد كه تا چند لحظه ديگر او را مي درد و از ترس بر زانوان نازكش مي لرزد ، اما مي ايستد تا پلنگ او را پاره پاره كند و بعد از ريخنم خون او ، از خون بقيه آهوان بگذرد !

آن آهو با ايثاري شگرف جان خويش را فداي ياراني مي كند كه حتي غالب آنها را نمي شناسد ، .لي آهو به خوبي مي داند كه خود را به خاطر عشق ذبح مي كند و در دل نجوا مي كند :



پرواز را به خاطر بسپار ، پرنده مردني است!



عشق تجسم عيني مي يابد در وجودم نرم و لطيف آن بره اي كه خود را در مقابل چشمان عقاب به نمايش مي گذارد و به فرار تظاهر مي كند ! زيرا در ذهن سپيد خويش مي انديشد كه جوجه هاي عقاب چند روزي است

كه هيچ نخورده اند و لحظاتي بعد ، اندام نرم او چاشتگاه سفره جوجه هاي عقاب مي گرددو در آخرين دم حيات خويش، لحظه اي كه خواب مرگ ، آرام آرام پلك هايش را فرو مي بندد ، شاهد رويش لبخند شعف و شادماني است بر گونه هاي كوچك جوجه عقاب ها و در دل به خويش مي بالد كه توانسته است آن عشق خداوندي را تجسم عيني بخشد و رسالت خود را به اتمام برساند !



نگاه كن ! زنبور عسل زمني كه گرده گل ها را طي ساعت ها و ماه ها با وسواس و دقتي شگرف در لانه خود به عسل تبديل مي كند و بعد از تحمل آن همه رنج وقتي مشاهده مي كند كه دسترنج او ، كام اشرف مخلوقات را حلاوت مي بخشد ، از شادي در پئست خود نمي گنجد كه مسئوليت و وظيفه خويش را به نحوي مطلوب به انجام رسانده است و بدين ترتيب حياتش معنا يافته است !



آري ! اين گونه ترنم تربناك عشق با تفكر ژرف خداوند در ذره ذرۀ غبار هستي جاري است !



اكنون با رويت هجوم ايثار و عشق در طبیعت به خوبي آگاهيم كه بايد ، (( همه هستي خويش را يك لقمه نور كنيم و در دهان گرسنه اي بگذاريم تا سير گردد اما، از ايمانش نپرسيم!))



تنها در اين لحظه شكوهمند و شيرين است كه ما شبيه خداوند مي شويم و پژواك لبخندش را در آسمان مي شنويم كه شعفناك و شوقمند مي سرايد : آفين بر نيكو ترين خلقت من !!



آري! در اين لحظه عطر آگين است كه ما شميم حضرت دوست را به همراه خود به ارمغان مي آوريم و محبوب مطلوب ان معبود مي شويم .



اينك ما بر بستر آگاهي و خرد ، تولدي يدباره يافته ايم و دل آشفتگي هايمان ديگر ، ندانستن ها نيست ؟ بلكه تعلق خاطري شوقناك است به بيشتد دانستن ، زيرا به خوبي مي دانيم كه :



دانستن حاصل خواندن است

فهميدن ، حاصل فكر كردن است و درك، حاصل رنج بسيار !



تولد دوباره مان اكنون آغاز مي شود و از پوسته سخت تفكرات كهنه و قديمي خويش بيرون آمده و شوقمند و شعفناك چون (( بودا)) صبور وصادق بر قله سپيد اعتكاف محمل گزيده و به لحظه لحظه زندگي لبخند مي زنيم ، آن گاه كه همه هستس مان پاره اي از اين جهان مي گردد ولي از ما مي ربايندو ما تكيده و تلخ وخسته و خاكستري مي شويم . يا آن گاه كه تكه اي از وجودمان !را با نگاهي خيس مي نگريم كه در دل خاك به امانت مي سپاريم و در دل مي گوييم:



غم اين خفته چند، خواب در چشم ترم مي شكند !



و در آن لحظه دردناك كه از دست ستمي شيون مي كشيم و اشك مي ريزيم يا آن گاه كه دل ساده مان را عزيزي مي ربايد و ما از شوق در محراب دل تنهاييمان دف مي زنيم و سماع مي كنيم و با ساده انديشي !مي انگاريم كه ناز بالش نرمي براي احساس ترد و نازك خويش يافته ايم ، غافل از فرداها ،كه يك بغل درد و دوري و دريغ برايمان به ارمغان مي آورد !



اكنون به تمامي اين لحظه ها همچون (( بودا)) متبسم وآرام به مانند : آبي آرام آسمان ها و بر لحظه لحظه هاي خويش با چشماني سر ريز از اشك وشعف مي نگريم و انگار كسي در دلمان مي خواند :



اگر تنها ترين تنها شوم ،باز توهستي !



آري تو كه از پدر ومادر بر من مهربان تري ! اي عزيز ماندني !



اي ناب سخت ياب



تو يگانه شاهد شريفي بر لحظه لحظه هاي رنج من !



اي خوب خواستني !



اكنون دستان دردمند و نيازمند خويش را بر آستان نيلوفرينت مي گشاييم



از تو براي همسايه مان كه نان ما را ربود نان !



براي ياراني كه دل ما را شكستند ،مهرباني



براي عزيزاني كه روح ما را آزردند بخشش !



و براي خويشتن خويش ، آگاهي ،



عشق وعشق وعشق



مي طلبيم! آمين!



پایان مبحث عشق

انتظار






یا لطیف



انتظار



انتظار واژه ای معنوی برای آنهایی که در پی صبح جمعه ای میگردند



که از کعبه عشق فریاد ان بقیه الله به گوش خواهد رسید منتظریم.......



منتظر آن صبح جمعه روزی که مهدی خواهد آمد



........ و منتظریم که بیاید ........



آن وجود الهی مطهر الهی ، آن آخرین امام و آن پیشوای حقیقی ما و باید



به انی جمله ایمان داشته باشیم که او خواهد آمد



انتظار فرج از بهترین عبادت هاست...



پس بیایید به معنای واقعی اش منتظر ظهور آخرین امام شیعیان باشیم



پس به امید ظهور دستمان را به آسمان بلند میکنیم و میگوییم



الهم عجل للولیک الفرج



میلاد مهدی موعود را به تمام شیعیا ن جهان تبریک و تهنیت میگویم

یک سئوال
یا لطیف

سلام
امیدوارم تا اینجا از وبلاگ خوشتون اومده باشه و از مطالب آن استفاده
کرده باشی
حالا دوست دارم به این سئوال جواب بدی
می دونی چطور جواب دادن مهم نیست صادقانه و خالصانه جواب دادن
مهم است فقط کافیه برای جواب این سئوال به دلت مراجعه کنی و ببینی
دلت واقعا چی میگد.
سئوال اینه:
خدا کجاست و احساس واقعی ات
نسبت به خدا چیه؟
اگه دوست داری جواب بده.
یا علی
خدانگهدار

بنام خداي عشق

عشق کربلا است و کربلا عشق

عطش عشق است و عشق عطش

و حسين تشنه، عاشق بود

و كيست از حسين عاشق تر؟

حسين عشق را در محراب عشق آموخت

و براستي تنها حسين آموزگار عشق است

حسين تنها يك بهانه است

بهانه رستن

بهانه مست شدن

مگر نه اينكه عشق آن است كه معشوق را در سر سويداي خودي از خود رسته جستجو كرد

و چه كسي بهتر از حسين كه حتي با تكرار نامش ميتوان رها شد؟



*****************************************************

اين كه حسين فرياد مى‏زند - پس از اين كه همه عزيزانش

را در خون مى‏بيند و جز دشمن كينه توز و غارتگر در برابرش

نمى‏بيند - فرياد مى‏زند

كه: «آيا كسى هست كه مرا يارى كند و انتقام كشد؟»

«هل من ناصر ينصرنى؟»

مگر نمى‏داند كه كسى نيست كه او را يارى كند و انتقام گيرد؟

اين «سؤال»، سؤال از تاريخ فرداى بشرى است و اين پرسش

از آينده است و از همه ماست و اين سؤال،

انتظار حسين را از عاشقانش بيان مى‏كند و

دعوت شهادت او را به همه كسانى كه براى شهيدان

حرمت و عظمت قائلند، اعلام مى‏نمايد. دكتر شريعتي

اغاز


یا لطیف
سال نو از آغوش مطهر خداوند فرا میرسد
و قلب من نیایش میکند:
خدایا ! مرا متبرک کن
تا هر روز که در راه رسیدن به تو گام بر میدارم
با تحسین و حیرت
زیبایی را بجویم که همانا سرشت توست
خدایا مرا برکت آن بخش
که هر روز وظیفه خویش را به انجام رسانم
به برادران و خواهرانم یاری رسانم
تا بار خود را در فراز و نشیب زندگی بر دوش کشند.
و هر روز نیایش کنم:
در آفتاب و باران بادا که خواست تو تحقق پذیرد.
سال نو را به تمام عزیزان تبریک میگویم

بازهم بوی حسین آمد
باز هم بوی کربلا آمد
باز بوی غریبی
باز بوی مظلومیت
السلام علیک یا ابا عبدالله
فرا رسیدن اربعین را به همه عزیزان تسلیت میگویم

عشق
پیمانه ای نزد من آورد
گفتم: چیست؟
گفت:درد است
گفتم:از بهر چیست؟
گفت:از بهر اثبات عشقت
گفتم:پیمانه ی را نهایتی نمی بینم؟
گفت:پیمانه ی عشق را منتهایی نیست
گفتم: چگونهسیراب شود ؟
گفت: پیمانه عشق سیری نمی داند
گفتم:طالب چیست
و کدام متاع لایق آن؟
گفت:هر آنچه جانت به آن وابسته است.
گفتم: مثلا؟
گفت: آرامش ـ قرار ـ وقت
حیثیت ـجان ـ هستی
و هر آنچه دوستش داری
گفتم:نشانه رضایش چیست؟
گفت:لبخند تو
گفتم:درچه زمان؟
گفت: به ندای هل من مزید او
گفتم:چه هنگام ندا در دهد؟
گفت: وقتی قوتی از جانت به او دهی
گفتم:تا چه زمان این کار ادامه یابد؟
گفت:تا آن زمان که تو ادامه داشته باشی
گفتم: پس عشقم چه می شود؟
گفت:وصالش دم به دم است

تقدیم به بهترینم

godislove.blogfa.com/‎

چرا عمر خود را از بامداد تا شامگاه به بطالت در جستجوي پول و ثروت به‌هدر مي‌دهيد؟

تجليات عشق الاهي،

اين شايسته‌ نيست كه به‌جاي انجام تكاليف و مسووليت‌هايتان، بيهوده وقت و انرژي خود را هدر دهيد. عمر، مقدس و گران‌بها است. اتلاف وقت، اتلاف عمر است. شما همگي دانش‌جوياني هستيد كه در آينده هدايت ديگران را عهده دار خواهيد شد.

هركسي خواست‌هايي دارد، اما به‌خصوص دانش‌جويان، بايد خواست‌هاي خود را مهار كنند. اين تكليف آن‌ها است. بدون ترديد، خواست‌هاي پايان‌ناپذير، يكي پس از ديگري، از ذهن شما مي‌گذرند. اما اين وظيفه يك دانش‌جو است كه اين خواست‌ها را تحت كنترل در آورد. كلمه ويديا (آموزش) ريشه در كلمه ويد به‌معناي نور دارد. به اين معنا كه آموزش چراغ راه شما است و كسب تحصيل، راه پيشرفت را نمايان مي‌كند.

دانش‌جويان عزيز!

شما بايد سرمشق جامعه باشيد. اين تنها آروزي ما است و به‌همين سبب، شما را با عشق فراوان پرورش مي‌دهيم. همه شما مي‌دانيد كه شرط تحصيل در كليه مراكز آموزشي در سطح دنيا، پرداخت شهريه است. اما در اين‌جا هيچ‌گونه مبلغي از اين بابت دريافت نمي‌شود. تحصيل در كليه مراكز آموزشي شري ساتيا سايي از دبستان تا دانشگاه، رايگان است.

در واقع، نه تنها هيچ يك از پروژه‌هاي آموزشي، درماني و آب‌رساني، كه توسط سازمان شري ساتيا سايي اجرا مي‌شوند، پروژه‌هاي انتفاعي نيستند بلكه هزينه‌هاي هنگفتي بابت به‌اجرا درآوردن آن‌ها تقبل مي‌شود. علاوه بر دانش‌آموزان و دانش‌جويان مراكز آموزشي ساتيا سايي، كودكان بي‌بضاعت و بي‌سرپرست بسياري نيز از نظر مالي، احتياجات زندگي و هزينه تحصيل مورد حمايت اين سازمان هستند.

اين حقيقت را دريابيد كه كسب تحصيل، سرمايه شما است. هدف از تحصيل دست‌يابي به‌زندگي مرفه نيست. منظور فقط گذران زندگي در اين دنياي مادي نيست. حتي افراد بي‌سواد هم قادر هستند كه در اين دنيا زندگي راحت و مرفه‌اي داشته باشند. پس مدارج عالي تحصيلي به چه كار شما مي‌آيد؟ به طبع هدف از آموزش عالي اين نيست. شايد تحصيل تا حدي بتواند به شما در گذران زندگي در دنياي مادي كمك كند اما غايت زندگي، فقط و فقط اين گونه زيستن نيست. كسب تحصيل، هدف والاتري دارد و آن، زندگي بر پايه ارزش‌هاي پنج‌گانه انساني (راستي، درستي، عشق، آرامش و بي‌آزاري) است. پاي‌بند بودن به اين ارزش‌هاي انساني، زندگي امن، حقيقي و مفهوم‌داري را براي شما تضمين مي‌كند. ساتيا(راستي) اساس خلقت را در اين كاينات تشكيل مي‌دهد.

خلقت از راستي منشا مي‌گيرد و در راستي ادغام مي‌شود.